تفاوت های مدیریت پرسنل و مدیریت منابع انسانی

بسیاری از دانشجویان مدیریت و افراد عادی اغلب اصطلاح HRM یا مدیریت منابع انسانی را می شنوند و در مورد تفاوت بین HRM و اصطلاح سنتی مدیریت پرسنل تعجب می کنند.

در زمان‌های گذشته، مدیر پرسنل یک کارخانه یا شرکت، مسئول تضمین رفاه کارکنان و واسطه بین مدیریت و کارکنان بود. در زمان های اخیر، این عبارت با مدیریت منابع انسانی جایگزین شده است.

در قسمت معرفی HRM به طور خلاصه به تفاوت های اصلی نگاه کردیم. ما در اینجا با جزئیات بیشتری به آنها خواهیم پرداخت.

مدیریت شخصی

اصطلاح مدیریت پرسنل به طور سنتی برای اشاره به مجموعه ای از فعالیت های مربوط به نیروی کار استفاده می شود که شامل کارکنان، حقوق و دستمزد، تعهدات قراردادی و سایر وظایف اداری می شود. از این نظر، مدیریت پرسنل طیف وسیعی از فعالیت هایی را در بر می گیرد که به جای منابع، با مدیریت نیروی کار مرتبط است.

مدیریت پرسنل بیشتر ماهیت اداری دارد و وظیفه اصلی مدیر پرسنل این است که اطمینان حاصل کند که نیازهای نیروی کار در ارتباط با نگرانی های فوری آنها برآورده می شود. علاوه بر این، مدیران پرسنل معمولاً نقش میانجی بین مدیریت و کارکنان را ایفا می کردند و از این رو همیشه این احساس وجود داشت که مدیریت پرسنل با اهداف مدیریت هماهنگ نیست.

مدیریت منابع انسانی

با ظهور سازمان‌های منبع محور در دهه‌های اخیر، قرار دادن «افراد در اولویت» و همچنین اهداف مدیریتی ایمن برای به حداکثر رساندن ROI (بازده سرمایه‌گذاری) در منابع ضروری شده است. این منجر به توسعه عملکرد مدیریت منابع انسانی مدرن شده است که در درجه اول با اطمینان از تحقق اهداف مدیریت و در عین حال حصول اطمینان از توجه به نیازهای منابع مرتبط است. به این ترتیب، HRM با مدیریت پرسنل نه تنها در حوزه گسترده تر، بلکه در نحوه تعریف ماموریتش نیز متفاوت است.

مدیریت منابع انسانی فراتر از وظایف اداری مدیریت پرسنل است و شامل یک چشم انداز گسترده از اینکه چگونه مدیریت می خواهد منابع به موفقیت سازمان کمک کنند، می پردازد.

مدیریت پرسنل و مدیریت منابع انسانی: یک تغییر پارادایم؟

بدبین ها ممکن است به این واقعیت اشاره کنند که از هر اصطلاحی که استفاده می کنیم، در نهایت “درباره مدیریت مردم” است. پاسخ به این می تواند این باشد که روشی که افراد از طریق آن مدیریت می شوند، چیزهای زیادی در مورد رویکردی که شرکت در پیش گرفته است، می گوید. به عنوان مثال، واحدهای تولیدی سنتی دارای مدیران پرسنلی بودند در حالی که شرکت های خدماتی دارای مدیران منابع انسانی بودند.

در حالی که وسوسه انگیز است که مدیریت پرسنل را قدیمی و مدیریت منابع انسانی را مدرن بدانیم، باید این واقعیت را بشناسیم که هر کدام به هدفی که برای آن تاسیس شده اند خدمت می کنند. مدیریت پرسنل در عصر “دودخانه” موثر بود و مدیریت منابع انسانی در قرن بیست و یکم موثر است و این قطعاً نشان دهنده تغییر پارادایم در عملکرد مدیریت افراد است.

نتیجه

از پاراگراف های بالا مشخص است که HRM نشان دهنده تغییر در تمرکز و استراتژی است و با نیازهای سازمان مدرن هماهنگ است. مدیریت منابع انسانی بر جنبه های برنامه ریزی، نظارت و کنترل منابع متمرکز است در حالی که مدیریت پرسنل عمدتاً در مورد میانجیگری بین مدیریت و کارکنان بود.

بسیاری از کارشناسان مدیریت پرسنل را نیروی کار محور می دانند در حالی که HRM منبع محور است. در نتیجه، تفاوت بین این دو اصطلاح را باید از منظر مدیریت افراد در طول زمان و در زمینه صنعت مورد مطالعه مشاهده کرد.