فرآیند ترک کار پرسنل

جداسازی کارکنان فرآیندی است که طی آن اطمینان حاصل می شود که کارمندی که شرکت را ترک می کند به شیوه ای ساختاریافته و منظم از شرکت خارج می شود. فرآیند جداسازی کارکنان توسط بسیاری از شرکت ها کاملا جدی گرفته می شود و یک بخش اختصاصی برای رسیدگی به خروج کارکنان از شرکت وجود دارد. در این مطلب به فرآیند جدایی کارکنان و تفاوت های خروج داوطلبانه و غیرارادی می پردازم.

جدایی داوطلبانه و غیر ارادی

جدایی کارمندان می تواند داوطلبانه و غیرارادی باشد. حالت اول زمانی است که کارمند به خواست خود شرکت را ترک می کند. این رایج‌ترین شکل جدایی کارکنان است، اگرچه در این زمان‌های رکود، جدایی غیرارادی یا درخواست از کارمند برای ترک کار توسط مدیریت بسیار رایج است. این شکل از جدایی کارکنان که در آن از یک کارمند خواسته می‌شود که استعفا دهد، جدایی غیرارادی نامیده می‌شود. تفاوت این دو شکل جدایی در این است که برای خروج داوطلبانه، کارمند می ایستد تا بیشتر مزایا و مزایای مربوط به خود را دریافت کند، در حالی که وقتی از کارمند خواسته می شود آن را ترک کند، ممکن است بسته جدایی دریافت کند یا در مواردی. در جایی که خروج های انضباطی یا عملکردی انجام می شود، کارمند ممکن است اصلاً چیزی دریافت نکند.

اجزای فرآیند جداسازی کارکنان

فرآیند جدایی کارمند از زمانی شروع می شود که کارمند به کارفرمای خود در مورد قصد ترک خدمت اطلاع دهد. معمولاً به این کار «گذاشتن اوراق» می‌گویند، زیرا در زمان‌های قبلی، یک کارمند ملزم به ارائه نامه استعفای رسمی بود، اگرچه در زمان‌های اخیر، این کار از طریق ایمیل انجام می‌شود. هنگامی که کارمند اخطار می دهد، تمام تراکنش های مالی و سوابق کارمند توسط بخش منابع انسانی “مجموع” می شود و مدیر کارمند وظیفه دارد روند تحویل مناسب و بسته شدن وظایف کاری اختصاص داده شده به کارمند را تضمین کند. معمولاً بسته به سطحی که کارمند در آن کار می کند، دوره اخطار از یک ماه تا دو تا سه ماه متغیر است. علاوه بر این، باید یک برنامه واگذاری به خوبی تعریف شده توسط مدیر کارمند تهیه شود که تمام جنبه های بسته شدن کاری را که کارمند انجام می دهد پوشش دهد.

شرکت کنندگان در فرآیند جداسازی کارکنان

به طور معمول، فرآیند جداسازی کارکنان در دو مسیر موازی پیش می رود. یکی کارمند و مدیر را درگیر می کند و درگیر واگذاری کار و سایر وظایف است. مسیر دیگر توسط تیم جداسازی است و به مزایای کارکنان ناشی از جدایی و همچنین مزایای دیگری مانند PF (صندوق تامین مالی)، انعام (در صورت وجود) و غیره می پردازد. مدیر منابع انسانی در تمام مراحل این فرآیند مورد نیاز است. و در مصاحبه خروج نهایی که برای ارزیابی دلایل خروج کارمند از شرکت و در نظر گرفتن نظرات کارمند در مورد کار و شرکت به طور کلی و همچنین هر گونه عامل “بی انگیزه” که ممکن است باعث استعفای کارمند شده باشد، انجام می شود.

نتیجه

در سال‌های اخیر، با سطوح بالای فرسایش در بخش خدمات، برای شرکت‌ها داشتن یک برنامه جداسازی ساختاریافته برای خروج منظم کارکنان ضروری شده است. البته، مفهوم “لغزش های صورتی” یا خروج های غیرارادی موضوع دیگری است و شامل برخی تلخی ها می شود که به دلیل از دست دادن کار کارمند به وجود می آید.

در پایان، نظر من (علیرضا شیری همدانی) این است که جدایی کارکنان باید به شیوه ای حرفه ای و بالغ انجام شود و اگرچه فرسایش واقعیتی است که همه در صنعت را نگران می کند، زمانی که یک کارمند تصمیم به ترک می گیرد، جدایی باید تا حد امکان راحت باشد.