عصر شتابدهی در منابع انسانی

با این جمله شروع کنم بهتره “به عصر شتاب خوش آمدید”

ما در زمان هایی زندگی می کنیم که سرعت بسیار مهم است و توانایی فوق العاده سریع (در هر زمینه ای از زندگی و کسب و کار و همچنین کار و جامعه) مشخصه تعیین کننده موفقیت است.

اهمیت سرعت را این چنین میشه توضیح داد که در واقع، زمان چنان سرعت گرفته است که پاسخ به رویدادها دیگر بر اساس روزها و هفته ها نیست، بلکه بر اساس ساعت ها و دقیقه ها و حتی ثانیه ها زمان بندی می شود.

میتوان بعنوان مثال از توییت کردن بعنوان یک عامل شتاب دهنده هیجانی و ایجاد انگیزه برای پاسخ توسط کاربران نام برد، قطعا دیده اید که با یک توییت میتوان یک جامعه را تحول داد (چه به سمت بالا و چه به سمت پایین هدایت کرد).

تاثیر سرعت بر عملکرد منابع انسانی

این بدان معناست که هیچ کارکرد یا سازمان تجاری از پینگ مداوم و پچ پچ مداوم که حواس را پرت می کند و همچنین نیاز به پاسخگویی دارد مستثنی نیست.

بنابراین، مدیریت منابع انسانی یا مدیریت منابع انسانی به همان اندازه در تسریع تجارت و زندگی گرفتار شده است. این بدان معناست که متخصصان منابع انسانی تحت استرس برای ارائه نتایجی هستند که نتایج آن به‌جای پخش شدن در طول ماه‌ها و سال‌ها، آنی است.

به عنوان مثال، استخدام و استخدام را در نظر بگیرید. در حالی که ظهور بخش فناوری اطلاعات یا بخش فناوری اطلاعات و بخش خدمات مالی، چرخه‌های استخدام را به سه ماه و ماه کاهش داد، عصر شتاب کنونی آن را بیشتر به روزها و هفته‌ها فشرده کرده است.

در واقع، حتی در طول رونق فناوری اطلاعات، انتظار می‌رفت مدیران منابع انسانی در عرض یک ربع یا یک ماه پست‌های خود را پر کنند و حتی بسیاری از متخصصان منابع انسانی که تا آن زمان برای استخدام چرخه‌های پیچیده‌تر استفاده می‌کردند، این موضوع بسیار سخت تلقی می‌شد.

این منجر به کاهش کیفیت استعدادهایی شد که توسط بسیاری از شرکت‌های بخش فناوری اطلاعات و خدمات استخدام می‌شدند، زیرا زمان کافی برای انجام بررسی لازم در مورد همه جنبه‌های نامزدهای استخدام شده از جمله و نه محدود به فنی و ارتباطات آنها وجود نداشت. توانایی ها بلکه سوابق آنها و سایر بررسی های حیاتی.

شتاب در آن زمان و اکنون

در حالی که بسیاری از سازمان‌ها در طول دهه‌های اخیر یاد گرفتند که با چنین کاستی‌هایی زندگی کنند، وضعیت اکنون هم از نظر کیفی و هم از نظر کمی تغییر کرده است که در آن انتظار می‌رود استعدادها در هفته‌ها استخدام و به کار گرفته شوند.

در واقع، جنبه دیگر در اینجا این است که با توجه به شرایط اقتصادی محدود، بسیاری از سازمان ها در حال کاهش قدرت خود هستند تا هزینه های سربار را متحمل نشوند و در عین حال از منابع موجود استفاده بهینه کنند.

این منجر به دوگانگی شده است که در آن موقعیت‌ها و موقعیت‌های خالی به سرعت ایجاد می‌شوند، و از متخصصان منابع انسانی انتظار می‌رود که آنها را حتی سریع‌تر پر کنند، در حالی که نمی‌توانند روی نیمکت ضربه بزنند که منجر به وضعیتی می‌شود که در آن همه برای اقدام و ارائه نتایج تحت فشار هستند.

علاوه بر این، با افزایش موقعیت‌های موقت و کوتاه مدت، از متخصصان منابع انسانی انتظار می‌رود که در اسرع وقت به افراد استخدام شده و استعدادها رضایت دهند، زیرا استعدادهای استخدام شده یا به صورت موقت یا بر اساس موقعیت‌های قراردادی و فروشنده هستند که نیازی به آن ندارند. بررسی گسترده

وقتی همه چیز الان و مثل دیروز اتفاق می افتد

با این اوصاف، این نیز وضعیتی است که در آن مدیران منابع انسانی نمی توانند به سادگی از هر کسی که می آید استفاده کنند، زیرا ممکن است منافع سازمان ها را به خطر بیندازد.

بنابراین، متخصصان منابع انسانی معاصر در تنگنا قرار می گیرند که در آن فشار برای پر کردن سریع موقعیت ها با نیاز به انجام یک بررسی کامل، اگر نه اساسی، دو برابر می شود.

علاوه بر این، چرخه‌های ارزیابی و ارزیابی عملکرد نیز کوتاه شده و منجر به استرس بیشتر بر متخصصان منابع انسانی می‌شود، زیرا آنها باید با افزایش حجم کار و استرس و فشار کنار بیایند.

در واقع، وقتی همه چیز «اکنون» اتفاق می‌افتد و از متخصصان منابع انسانی انتظار می‌رود که «از دیروز» نتایجی را ارائه دهند، جای تعجب نیست که نرخ فرسودگی شغلی در میان این دسته از متخصصان در رتبه بانکداران و پزشکان سرمایه‌گذاری قرار می‌گیرد.

علاوه بر این، با توجه به بازخورد مربوط به عملکرد شغلی و سایر ویژگی‌ها که به محض تکمیل کار یا بررسی فصلی به دنبال آن هستند، کل اکوسیستم سازمانی باید به سمت فعالیت مداوم و شبانه روزی هدایت شود.

وعده و خطرات عصر کنونی برای حرفه منابع انسانی

با این حال، این بدان معنا نیست که دیگر نباید منابع انسانی را به عنوان یک حرفه انتخاب کرد. برعکس، متخصصان منابع انسانی اکنون در مقایسه با دهه‌های قبل، استقلال و گزینه‌های بیشتری در پیش دارند.

به عنوان مثال، امروزه عصر شتاب به این معنی است که متخصصان منابع انسانی اکنون کنترل بیشتری بر وظایف و مشاغل خود دارند زیرا منابع سازمانی به گونه‌ای تقسیم می‌شوند که مدیران خط و کارمندان بر شایستگی‌های اصلی خود تمرکز می‌کنند که به جای دخالت بیش از حد منجر به رها شدن عملکرد منابع انسانی می‌شود.

علاوه بر این،متخصصان منابع انسانی گزینه‌های بیشتری در رابطه با استخدام و اخراج دارند، زیرا اولی توسط فالانژ ابزارهایی کمک می‌کند که گزینه‌ها و کانال‌های بیشتری برای استخدام به آنها می‌دهد و دومی با آزادسازی قوانین و مقررات کار که به سازمان‌ها قدرت بیشتری می‌دهد آسان‌تر می‌شود. تعدیل نیرو و اخراج

از سوی دیگر، این نیز منجر به شرایطی شده است که در آن اخراج بیش از حد سریع در دادگاه ها به چالش کشیده شده است و در عین حال، استخدام با استقلال بیشتر لزوماً منجر به کیفیت بهتر استعدادها نشده است.

برای نتیجه گیری، فرصت ها و چالش هایی برای متخصصان منابع انسانی معاصر وجود دارد، و از این رو، موفقیت یا شکست این متخصصان تا حد زیادی به نحوه تسلط آنها بر هنر سرعت و توانایی حفظ یک ذن مانند آرامش در آنها بستگی دارد.